Het verkennen van gecontroleerde chaos met One van Jackson Pollock: Nummer 31, 1950

Locatie: Verdieping 4, 401, De David Geffen Galerieën

One: Number 31, 1950 toont de tomeloze energie en emotie die Pollock voelde toen hij het schilderij maakte. Hij geloofde dat hij alleen echt kon creëren als hij er helemaal in opging.

Zijn bewegingen en streken uit de vrije hand op het doek, het druipen van de verf en het vloeibare glazuur, gecombineerd met de kleuren en strengen van banden van verschillende lengtes, krommingen en stijlen, stelden hem in staat om zijn kunst echt tot uitdrukking te brengen.

Het schilderij heeft geen focuspunt, geen begin of einde; het trotseert alle traditionele kunstprincipes en omarmt de chaos en energie van de opkomende moderne wereld.

"Ik ben meer op mijn gemak. Ik voel me dichterbij, meer een deel van het schilderij omdat ik er op deze manier omheen kan lopen, vanaf de vier kanten kan werken en letterlijk in het schilderij kan zijn." Jackson Pollock, over waarom hij met zijn doeken op de vloer schildert.

Pollock bewoog met zijn schilderij, alsof hij danste, en schilderde met meerdere gereedschappen, zoals gedroogde en uitgeharde penselen, stokken en kalkoenstrijkers. Hij prikte gaatjes in het verfblik zelf, liet het op het doek druppelen en liet de zwaartekracht zijn werk doen.

Het creëerde een gelaagd, gestructureerd en impasto effect op zijn schilderij. Hij geloofde dat zijn schilderijen een eigen leven hadden en dat hij het alleen maar op het doek hoefde te laten komen.

Pollock gebruikte industriële huisverven, met name alkydverf (gemodificeerde olieverf), samen met vloeibaar email om zijn werk te maken. Het schilderij heeft meerdere met elkaar verweven kleurbanen, met een netwerk van lijnen en krommingen die over het doek gespat en gedruppeld zijn in tinten bruin, blauw, grijs, zwart en wit. De dynamische coating, gelaagdheid, spetters en het gebruik van verschillende verfsoorten en gereedschappen resulteren in een unieke textuur, waarin dichte, glanzende, gebeitste en verstrooide elementen samenkomen.

Er is geen centraal punt, waardoor de aandacht van de kijker over elke hoek, bocht en spat van het doek dwaalt. De afwezigheid van waarneembare patronen of herhalingen zorgt voor een gevoel van orde in de chaos, waardoor de kijker wordt betrokken in een constante verkenning van de fijne kneepjes van het werk.

Conservatoren van het MoMA begonnen in 2013 met de analyse en restauratie van het schilderij. Het was tot dan toe alleen afgestoft.

Na verder onderzoek door middel van röntgenstralen, ultraviolet onderzoek, Fourier transform infrarood spectroscopie en röntgenfluorescentiespectrometrie vonden ze een laag overschilderde verf op de scheuren die op het schilderij waren ontstaan.

De restauratoren in het MoMA verwijderden de overschildering en retoucheerden het met waterverf om het zo dicht mogelijk bij het origineel te houden.

Pollock werd sterk beïnvloed door kunstenaars als de Mexicaanse muurschilder José Clemente Orozco, Pablo Picasso, Joan Miró en zijn leermeester Thomas Hart Benton. Zijn stijl evolueerde gedurende zijn carrière en hij bleef leren over moderne en hedendaagse kunst met de hulp van zijn vrouw en collega-kunstenaar Lee Krasner. Hij gebruikte zijn kunst als expressiemiddel en werkte er ook mee in zijn Jungiaanse therapie, terwijl hij omging met zijn alcoholisme.

Zijn kunst is bestudeerd door natuurkundigen en cognitieve neurowetenschappers en de term "Fractal Expressionism" is bedacht om zijn stijl te beschrijven. De resultaten van de fractalanalyse toonden een aantal overeenkomsten tussen zijn kunstwerken en de fractals die in de natuur voorkomen. Als toeschouwers zijn schilderijen zien, hebben ze dezelfde neurologische reactie als wanneer ze natuurlijk voorkomende fractals of door de computer gegenereerde fractals zouden zien.

Jackson Pollock was de populairste kunstenaar die met deze manier van schilderen werd geassocieerd, hoewel Janet Sobel, een Oekraïens-Amerikaanse schilderes, de pionier was. Haar stijl beïnvloedde Pollock sterk nadat hij haar werk had gezien op Peggy Guggenheim's "The Women" tentoonstelling in 1945.

De druppelmethode verwerpt traditionele penseelstreken als een manier van schilderen en kiest in plaats daarvan voor een meer vloeiende benadering. Je kunt de verf rechtstreeks op het doek knijpen of druppelen, gieten en vanzelf laten uitspreiden of spetteren met wat voor gereedschap je maar wilt. De gecreëerde effecten veranderen afhankelijk van het type verf, de hoogte waarop het druppelt, de snelheid waarmee het valt en de hoeveelheid verf/water die daarbij wordt gebruikt. Het creëert een uniek, gelaagd en getextureerd effect op het doek, dat veel experimenteler en vrijer is.