Het gebouw van The Museum of Modern Art | Architectuur, geschiedenis en evolutie

The Museum of Modern Art vond in 1939 zijn op maat gemaakte thuis in West 53rd Street nadat het de afgelopen 10 jaar vanuit gehuurde ruimtes had gewerkt. De architectuur van het MoMA is ontworpen door de Amerikaanse architecten Edward Durell Stone en Philip L. Goodwin, een beheerder van het museum. De beeldentuin van het museum is ontworpen door MoMA directeur Alfred H. Barr Jr. en MoMA architectuurconservator John McAndrew.

Stone werd betrokken bij de bouw van het nieuwe MoMA-gebouw dankzij Barr's aandringen op een moderne architect die een tegenwicht zou vormen voor Goodwin's traditionele benadering.

Het duurde 4 jaar om de bouw van het MoMA gebouw te voltooien. Het gebouw is trouw aan zijn visie van het populariseren en democratiseren van moderne kunst, waarbij moderne en hedendaagse architectuurstijlen samengaan met internationale stijlen.

In mei 1939, na tien jaar in gehuurde ruimtes te hebben gewerkt, vond het MoMA een onderkomen in West 53rd Street. Goodwin's voorkeur voor de traditionele Beaux-Arts stijl en Stone's modernere benadering kwamen samen om een gebouw van zes verdiepingen te creëren dat gemaakt is van strak wit marmer en een soort isolatieglas dat Thermolux heet. Dit glas hielp bij het verspreiden van het licht in de galerijen van het museum.

Het was MoMA-directeur Alfred H. Barr Jr die voor ogen had om deze stijlen samen te brengen, nadat hij was geïnspireerd door het Bauhaus, een kunst- en ontwerpschool in Duitsland. Aangezien de naburige gebouwen uit Beaux-Arts en brownstone herenhuizen bestonden, was de architectuur van het MoMA uniek en weerspiegelde het het doel van het museum.

Naast dit alles had het nieuwe MoMA gebouw meer dan drie keer zoveel tentoonstellingsruimte, een auditorium voor het filmprogramma, een bibliotheek en twee verdiepingen kantoorruimte.

Eind jaren 90 diende Yoshio Taniguchi, een populaire Japanse architect, zijn ontwerp in voor de renovatie van de architectuur van het MoMA. De bouw van de nieuwe architectuur van het MoMA begon in 2001. Na de voltooiing in 2004 werd het heropend voor het publiek op zijn 75e verjaardag.

Taniguchi voegde granieten en glazen gevels toe aan de ingang van het MoMA museum. Hij voegde minimale oplossingen toe aan het ontwerp van het museum met behoud van de modernistische wortels. Yoshio restaureerde het gebouw in internationale stijl en vergrootte de beeldentuin. De architect bereikte een minimale esthetische look met behulp van precisie. Er werden glazen ruiten toegevoegd die de Beeldentuin omringen en de muren van de gordijnen werden losgemaakt van de vloeren om ervoor te zorgen dat het glas niet doorbuigt als er veel bezoekers zijn. In Taniguchi's ontwerp stond de tuin centraal, terwijl de andere gebouwen als bijfiguren fungeerden. Zijn ontwerp liet bezoekers genieten van de straten en skyline van NYC terwijl ze door de galerijen liepen. Door verschillende ramen in de galerijen en de trappen kunnen de bezoekers naar buiten kijken. Bezoekers vinden hedendaagse werken op de begane grond en de oudere kunstwerken op de hogere verdiepingen. Op de bovenste verdieping werd een enorme sky-lit ruimte voor tijdelijke tentoonstellingen beschikbaar gesteld. Er werd ook een atrium toegevoegd dat de lobby met de beeldentuin verbindt.

Het MoMA gebouw onderging in 2019 nog een renovatie door architecten Diller Scofidio + Renfro die samenwerkten met Gensler. Een renovatie in twee fasen: het eerste deel betrof de architectuur van het MoMA en nieuwe muren, terwijl het tweede deel zich richtte op de nieuwe kunst die op die nieuwe muren werd geïnstalleerd.

The Museum of Modern Art breidde uit om de ruimte over te nemen die het Amerikaans Folk Art Museum achterliet. Er zijn nieuwe galerijen toegevoegd en ramen van vloer tot plafond om natuurlijk licht door het gebouw te laten stromen. Op deze manier hebben bezoekers direct toegang tot de kunst in het MoMA terwijl ze over straat lopen. Bovendien werden de begane grond en de lobby omgebouwd tot een openbare ontmoetingsruimte.

In totaal is de tentoonstellingsruimte met 30 procent toegenomen. De uitbreiding gaat echter niet alleen over vierkante meters, maar wordt ook gezien als een uitbreiding in denkwijzen. Het instituut is niet langer opgedeeld in disciplines en zal een collageachtige benadering van de geschiedenis van de moderne kunst bieden.